خدای متعال تمام هستی را به این منظور آفرید که فرزندان حضرت آدم‌(ع) و حوا(ع) به مقام عبودیت دست یابند. مقامی که خود جوهره‌ای از ربوبیت را دارد. انسان هر قدر به این مقام نزدیک‌تر می‌شود، جایگاه الهی‌اش در جهان والاتر و بالاتر می‌رود.

هستی برای انسان آفریده شده و آدمی برای رسیدن به قرب الهی و این همه در دنیا باید طی شود تا او در چنین مقصدی قرار گیرد.

اسلام عزیز راه رسیدن به این کمالات بی‌انتهاست و انبیاء و معصومین(ع) الگوهای پیمودن راه در این مسیر سخت و پیچیده.

غایت خلقت آفرینش پرورش انسانهایی است که بر شک‌ها، تردیدها، ترس‌ها و تعلق‌ها غلبه می‌کنند و راه اصیل دین را همانند الگوهای کاملش طی می‌کنند و بدینسان آدمی را بدون موانع سخت و امتحان‌های مشکل نمی‌توان آزمود تا مشخص شود که او از قبیله‌ی حق است و یا از قبیله‌ی باطل.

                                    ادامه ی مطلب