عرفه

عرفه سرزمين اشك و دعا است. سرزمينی كه خداوند به خاطر اشك ها و دعاهای زائران خانه خود بر فرشتگان مباهات می كند. عرفه سرزمينی است كه با اشك های امام حسين(ع) هنگام خواندن دعا متبرك تر شده است. سرزمينی كه در آن تمام گناهان بخشيده می شود.

در روز عرفه حجاج در سرزمين عرفات از ظهر آن روز(نهم ذی الحجه)تا غروب آفتاب توقف می كنند و به آن دليل به اين سرزمين عرفات گويند كه در آن حضرت آدم در آن به گناه خود اعتراف كرد.

جيرئيل به حضرت آدم گفت: در اينجا به گناه خود اعتراف كن و با مناسك خود آشنا شو.

قابل ذكر است كه در اينجا مراد از گناه حضرت آدم عملی است كه بهتر بود انجام ندهد وگرنه گناه به معنای خلاف شرعی كه مستلزم دوزخ در قيامت باشد درباره انبيا راه ندارد.

روز عرفه از عيدهای بزرگ است گرچه آن را به نام عيد نام گذاری نكرده اند ولی مهم آمدن حاجيان در اين روز به تاُسی از حضرت آدم و حضرت ابراهيم است و خداوند متعال بهانه ای برای بندگان خلص خود فراهم نموده تا گناهان آنان را ببخشايد.